Wat kunnen eigenaren van huisdieren leren van de manier waarop wetenschappers een dier een keuze geven in de onderzoeken die gedaan worden? Als mensen deel zijn van een onderzoek, moeten de wetenschappers er zeker van zijn dat er toestemming word gegeven voor dat onderzoek en de eventuele gevolgen er van. Als de deelnemers huisdieren zijn, geven de eigenaren die zelfde toestemming.
Ze begrijpen dat er risico’s zijn, en kunnen ten alle tijden het onderzoek stoppen (bijvoorbeeld als een hond ontoelaatbare stress ervaart) We kunnen dieren niet naar hun gevoel vragen, maar wetenschappers hebben verschillende manieren gevonden om een dier toch bepaalde keuzes te geven. Sommige wetenschappers bieden honden een stukje voer aan voor ze een experiment starten, of ze wachten tot de hond uit zichzelf naar ze toe komt.
De honden krijgen eerst de tijd om te wennen aan de wetenschappers en de nieuwe omgeving. Als ze vervolgens het voer niet aan willen pakken of ze komen niet uit zichzelf dichtbij, zou er al te veel stress in de hond kunnen zijn. (een gestreste hond is vaak niet geïnteresseerd in voedsel) Het is niet ongewoon dat een hond door deze reden uit een bepaald onderzoek word gezet.
In het onderzoek van Erica Feuerbacher en Clive Wynne (2015) werd er uitgezocht of een hond liever geaaid wilde worden, of verbaal geprezen. Honden kregen de tijd om aan de omgeving en het experiment te wennen, en werden door de ene persoon geaaid, en door de ander toegesproken. Daarna werden de honden in een “startpositie”gezet. Vier van de geteste honden werden uit het experiment gezet, omdat ze geen van de personen uit zichzelf benaderden binnen de gegeven tijd van vijf minuten. Net als in een andere studie waarin katten werden gebruikt, konden de honden op ieder moment weg van de persoon die hun aaide. Omdat het een experiment was dat om vrije keuzes ging, kwamen ze tot het volgende: Als een hond geaaid werd, en de kans kregen weg te lopen, deden ze dit laatste altijd.
Waarom is dit onderzoek relevant voor de ‘gewone eigenaar’? Probeer er zeker van te zijn dat je hond (of kat, of konijn, of....) altijd de vrijheid heeft om keuzes te maken. Als ze op een bepaald moment geen zin hebben in contact of interactie, zou dat prima moeten zijn. Je kunt het dan later nog een keer proberen. Hoewel dit voor sommigen erg normaal lijkt te zijn, is het voor anderen een “Eureka”moment. Een van de grote problemen met trainers die volgens achterhaalde Dominantie-theorieën werkt, is dat de ons word gedwongen om bepaalde dingen te doen die wij persé willen. Dit is niet alleen ethisch onverantwoord, het kan ook nog eens een omgekeerd effect hebben, of zelfs een bepaalde agressieve reactie van de hond uitlokken. Het is potentieel gevaarlijk voor zowel mens als dier, en het risico op een slechte mens/dier verhouding is groot.
Het krijgen van keuzes zijn vooral belangrijk voor dieren die angstiger en onzeker zijn, omdat dwang voor deze groep juist meer kans heeft op een averechts resultaat. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat je door dwang de angst alleen maar groter maakt. Als je hond zich even ergens wil verstoppen, laat dat dan even toe. Ze komen vanzelf weer tevoorschijn.Als je hond bang is van vuurwerk, troost hem dan als hij dit graag zou willen, of laat het toe dat hij zich verstopt. Zodra je dit merkt, kun je een plan bedenken om dit probleem te lijf te gaan (wel of niet met professionele hulp)Als je kat zich liever verstopt als er visite komt, laat dat dan toe. Laat ze in hun veilige omgeving blijven, en geef ze de tijd om er uit te komen wanneer zij vinden dat dit weer kan.
Als je hond op een bepaalde manier aangeeft op dat moment niet te willen of kunnen trainen, is dat ook goed. Je kunt wel bedenken of je het voor de volgende keer leuker kunt maken, zodat hij er wel zin in zal hebben. Is het snoepje misschien niet lekker genoeg? Gebruik eens iets anders, bijvoorbeeld kaas of rookworst. Veel honden vinden frikandellen zalig. Of zelfs stukjes vis.... Sommige honden geven niets om voer. Ga dan eens op zoek waar de hond wel graag voor wil werken. Er zijn honden die graag werken voor een aai, en anderen weer voor een balletje.
Het beroep van Hondentrainer / Gedragstherapeut is nog steeds een vrij beroep. Er zijn geen regels over hoe het moet, en wat wel of niet mag. Er komt steeds meer verandering in en er worden meer eisen gesteld. Dit is nog niet wettelijk vastgesteld, maar ook jij kan eisen stellen. Heeft jouw instructeur/instructrice/gedragstherapeut kennis en ervaring? (Kennis, dus voldoende opleidingen en cursussen gevolgd en doet hij/zij nog altijd aan nascholing? Ervaring: Is de theoretische kennis het enige dat hij/zij heeft, of is er ook voldoende ervaring in de praktijk?)
Vraag je trainer of therapeut hoe hij of zij te werk gaat. Als het antwoord niet “zo positief mogelijk en met veel voer en beloning” is, draai dan om, en loop weg. Dat recht heb je!!
Reactie plaatsen
Reacties